Nestes
tempos de escaseza e precariedade laboral aos gobernos, central,
autonómicos ou locais, non se lles ocorre mellor maneira de
“activar” á poboación que fomentar o emprendemento.
E
que é o emprendemento? É a acción de acometer un negocio asumindo
uns riscos económicos aproveitando unha oportunidade do mercado.
Mais en época de crise as oportunidades que brinda o mercado son de
alto risco e o que motiva á “emprendedor@” é a falta de
oportunidades laborais e non as posibilidades de éxito do proxecto.
Mais
gracias a todas as políticas de fomento do emprendemento a “emprendedora” salta ao baleiro sen rede de converterse nada
menos que en empresario, alentado pola promesa de ter unha actividade
laboral que o faga sentir útil, que a dignifique; cando o realmente
indigno é ter un traballo precario.
E
velaí temos á “emprendedora” deixando a pel día a día, sen
horarios, sen fins de semana, sen vacacións e con beneficios
escasos, mais coa tranquilidade da conciencia de ter unha ocupación;
vivindo na falacia de crerse empresaria cando en realidade segue a
ser traballador. É traballo precario, mais é “para min”, “eu
decido”.
E
cando se esgotan as tarifas planas, as prestacións capitalizadas e
as axudas ao emprendemento, queda a dura disxuntiva de pechar o
negocio ou aguantar un pouco máis. E velaí o risco de caer nas mans
do auténtico empresario, que como auga de maio espera á empregada
perfecta, o que traballa sen horarios e con despido libre: o falso
autónomo.
Mais
por que falamos de desconfiar dos gobernos e das administracións en
canto á cuestión do emprendemento? Por que pensar que poden estar
actuando en contra dos nosos intereses?
Quizais
porque están constantemente baixo o punto de mira e precisan
xustificar con cifras o descenso do paro ou o aumento do número de
afiliadas á seguridade social?
Quizais
porque cando temos unha prestación de desemprego e ficamos na casa
somos unha carga para o estado? Namentres que se “investimos” ese
paro nunha actividade económica e “capitalizamos” a prestación
de desemprego para pagar con ela as cotas de autónomos, os cartos
que nos paga o estado por estar no paro retornan ao estado vía
cotización de autónomos.
Quizais
porque cando obtemos unha subvención da administración para
emprender, outra vez retornará á administración a través das
cotizacións de autónomos, que son un dos maiores custos fixos da
pequena autónoma? E aínda que existe a mal chamada “tarifa
plana”, tan só está vixente uns poucos meses.
Quizais
porque tanto a capitalización do paro como as subvencións teñen na
letra pequena a obriga de seguir adiante co negocio durante dous ou
tres anos? Así que, contra vento e marea, con perdas incluídas, o “emprendedor” continuará a pagar relixiosamente as cotas de
autónomos aportando unha actividade económica que pode que incluso
nos resulte gravosa. É dicir que traballará “gratis” ou incluso
pagando.
Quizais
porque hai que dar negocio a todas as empresas de formación amigas,
que xa non poden vivir da preparación de oposicións, porque a
oferta de traballo público foi conxelada?
Quizais
porque así xérase división e desunión? O empresario autónomo,
como seu nome indica, é individual, non sindicado.
Quizais
porque se temos moito tempo libre e nos sentimos frustradas sen vías
de escape, poderiamos parar a pensar e rebelarnos?